بیمارانی که از گرفتن عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس امتناع می کنند!

یکی از مشکلاتی که اخیراً بیشتر و بیشتر با آن مواجه می شویم، بیمارانی هستند که اجازه نمی دهند از آنها عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس گرفته شود. پزشک از ما می خواهد که سالی یک مرتبه عکس بایت وینگ جدیدی از هر بیمار بگیریم، اما برخی از بیماران اجازه انجام این کار را نمی دهند.

چگونه باید با این عدم پذیرش برخورد کنیم؟

ابتدا، ما باید ثابت کنیم که تصاویر رادیوگرافی بخشی ضروری از مراقبت خوب از بیمار هستند. از آنجا که ما می توانیم فقط یک سوم دندان واقعی را ببینیم، تصاویر رادیوگرافی اطلاعات ارزشمندی را ارائه می دهند که در غیر این صورت نمی توانیم آنها را تجسم کنیم. درمان دندانپزشکی بدون تصاویر رادیوگرافی مانند این است که از دندانپزشک بخواهیم با چشم بند کار کند.

نکته این است که وظیفه دندانپزشک ارائه مراقبت های شایسته است و تصاویر رادیوگرافی برای تشخیص صحیح حیاتی هستند. بدون فیلم های لازم، آنها توانایی خود برای ارائه مراقبت شایسته را به خطر می اندازند.

با این حال، برخی دندانپزشکان اعلام کرده اند که قانون مطب آنها این است که “هر بیمار یک مرتبه در سال تصاویر رادیوگرافی بایت وینگ با اشعه ایکس بگیرد”. ما با حکمت چنین دستوری مخالف هستیم. برخی از بیماران هیچ پوسیدگی دندانی ندارند و تمام عمرشان هم پوسیدگی نداشته اند. مطمئناً بیمارانی مانند این، به اندازه بیمارانی که پوسیدگی متوسط ​​یا زیاد داشته اند به رادیوگرافی نیاز ندارند. علاوه بر این، بیمارانی که دارای پریودنشیوم سالم هستند به اندازه بیمارانی که سابقه پریودنتیت دارند، به رادیوگرافی نیاز ندارند. در برخی موارد، شرایط کاهش دهنده ای وجود دارند که قرار گرفتن در معرض اشعه تصاویر رادیوگرافی را محتاطانه می کند، مانند ایمپلنت های دندانی، اندودانتیکس و پاتولوژی.

انجمن دندانپزشکان آمریکا ADA، در سال ۲۰۰۴، راهنمای تجویز تصاویر رادیوگرافی دندانی را منتشر کرد، در اینجا نمونه ای از این توصیه ها آمده اند:

• بیمار بدون پوسیدگی بالینی و بدون افزایش خطر پوسیدگی را به خاطر داشته باشید:
• کودکی که دندان شیری دارد یا در دوره واسط دندانی به سر می برد- اگر سطوح پروگزیمال را نتوان به صورت بصری یا با پروب بررسی کرد، معاینه توسط تصاویر رادیوگرافی بایت وینگ خلفی در فواصل ۱۲ تا ۲۴ ماهه
• نوجوانانی که دندان های آنها دائمی هستند- معاینه توسط تصاویر رادیوگرافی بایت وینگ خلفی در فواصل ۱۸ تا ۳۶ ماهه
• افراد بزرگسالی که دندان دارند یا نیمی از دندان های خود را از دست داده اند- معاینه خلفی با تصاویر رادیوگرافی بایت وینگ در فواصل ۲۴ تا ۳۶ ماهه
• بیماران مبتلا به بیماری پریودنتال را به خاطر داشته باشید:
• قضاوت بالینی در مورد نیاز و نوع تصاویر رادیوگرافی
• بیمار با شرایط دیگر، از جمله، اما نه محدود به، ایمپلنت های پیشنهادی یا موجود، آسیب شناسی، نیازهای ترمیمی/ ریشه، بیماری پریودنتال درمان شده، و معدنی سازی مجدد:

ما باید از عقل سلیم و قضاوت خوب در تصمیم گیری و برنامه ریزی برای استفاده از تصاویر رادیوگرافی استفاده کنیم. خیلی وقت ها، ما به شرکت های بیمه اجازه می دهیم تعیین کنند که چه زمانی تصاویر رادیوگرافی را استفاده کنیم. علاوه بر این، ما نباید تصاویر رادیوگرافی را فقط به این دلیل استفاده کنیم که بیمه بیمار اجازه می دهد، این کار را انجام دهیم. ما باید دلیل معتبری برای گرفتن تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس داشته باشیم که بر اساس نیازهای بیمار ما دیکته شود.

به عنوان مثال، فرض کنید یک بیمار امروز برای قرار ملاقات پیشگیرانه خود مراجعه می کند. آخرین تصویر رادیوگرافی بایت وینگ بایت او سه سال پیش بوده است و او در آخرین ملاقات هفت ماه پیش خود درخواست رادیوگرافی نداشته است. او تنباکو می جود یا سیگار می کشد و در گذشته چندین ضایعات پوسیدگی داشته است. یک دندانپزشک با دانستن سابقه او در امتناع از گرفتن تصاویر رادیوگرافی، ممکن است حتی از مطرح کردن موضوع وحشت کند. یا شاید تکنسین رادیوگرافی تجویز دندانپزشک را به صورت سؤالی مطرح کند که آیا بیمار تمایلی برای گرفتن عکس رادیوگرافی دارد یا خیر. و البته با پاسخ منفی مواجه می شود.

مشکل ارتباط ضعیف است. به جای اینکه دندانپزشک یا تکنسین رادیوگرافی برای انجام کارش از او اجازه بگیرد، باید می گفت همانطور که دکتر خواسته است، امروز باید چند عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس از شما گرفته شود. از آنجا که بیمار می داند، دندانپزشک سوابق و نیازهای او را بررسی کرده است و به تکنسین دستور داده است که عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس بگیرد، اگر اعتراض کند، دندانپزشک باید برای او توضیح دهد که سابقه حفره های دندانی در گذشته وجود داشته است، و جویدن تنباکو یا کشیدن سیگار او را نسبت به افراد غیرمصرف کننده در معرض خطر بیشتری قرار می دهد. فیلم های رادیوگرافی برای کمک به دندانپزشک در تشخیص مشکلاتی که با چشم غیرمسلح قابل مشاهده نیستند ضروری هستند.

خطرات عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس

حتماً با دندانپزشک در میان بگذارید که چرا نمی خواهید تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس تشخیصی بگیرید؟

نگرانی های معمولی که توسط بیماران بیان می شوند ترس از تشعشع، هزینه و ناراحتی هستند. تعداد اندکی از بیماران فقط نسبت به هر کاری که ما می خواهیم انجام دهیم لجبازی غیرقابل توجهی دارند. دلیل شما هر چه باشد، برای رفع نگرانی آمادگی داشته باشید.

ترس از تشعشع: گرچه دستگاه های رادیوگرافی با اشعه ایکس متفاوت هستند، اما مقدار تابش واقعی بین ۱/۰ تا ۵/۰ ثانیه برای یک مرتبه قرار گرفتن در معرض اشعه برای تصاویر رادیوگرافی پری آپیکال است- این مقدار بسیار اندک است. رادیوگرافی دیجیتال حتی کمتر از آن است.

ممکن است دندانپزشک به شما بگوید که مقدار اشعه ای که از تلویزیون های رنگی خود دریافت می کنید بیشتر از اشعه ای است که هنگام گرفتن تصاویر رادیوگرافی دندانپزشکی با اشعه ایکس دریافت می کنید. گرچه این قیاسی است که یک بیمار می تواند آن را درک کند، اما صحت این ادعا مشکوک است. نکته ای که پزشک سعی دارد بیان کند این است که ما اشعه را از منابع مختلف محیط دریافت می کنیم، نه فقط تصاویر رادیوگرافی دندانپزشکی با اشعه ایکس.

حقیقت این است که تصاویر رادیوگرافی دندانپزشکی با اشعه ایکس کاملاً بی خطر هستند. میزان تشعشع به دلیل فیلم پرسرعت (یا فناوری دیجیتال) که استفاده می کنیم بسیار اندک است. این تصاویر اطلاعات ارزشمندی را در مورد چیزهایی به ما ارائه می دهند که نمی توانیم زیر لثه ها، زیر پرکردگی ها و بین دندان ها مشاهده کنیم.

هزینه: اگر بیمار بگوید که توانایی پرداخت هزینه تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس را ندارد، دو انتخاب دارد:

پیشنهاد می شود که عکس ها گرفته شوند و اجازه داده می شود بیمار هزینه را بعداً پرداخت کند.

با بیمار توافق می شود که عکسبرداری با اشعه ایکس در ویزیت مجدد بعدی گرفته شود تا بیمار بتواند برای پرداخت هزینه آن آماده باشد.

معمولاً مطب های دندانپزشکی باید هر مکالمه ای در مورد تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس آینده را به طور کامل در پرونده بیمار ثبت کنند. احتمالاً مواردی وجود دارند که دلیل واقعی مخالفت با تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس ترس است، اما بیمار فقط از امور مالی به عنوان بهانه استفاده می کند.

ناراحتی: برخی از بیماران واقعاً به دلیل ناراحتی از قرار گرفتن تحت اشعه ایکس از انجام آن بیزار هستند. توری (بزرگ یا کوچک)، رفلکس گگ قوی، یا دهان کوچک با کف کم عمق، همگی عواملی هستند که باید در گرفتن تصاویر رادیوگرافی داخل دهانی با اشعه ایکس با آنها مقابله کنیم. هر مورد به تلاش ویژه ما برای تسهیل تجربه نیاز دارد. در اینجا چند نکته وجود دارند که در طول سال ها به کار بسته ایم:

توری: فیلم را کمی خم کنید تا در اطراف برآمدگی های استخوانی قرار گیرد.

تهوع: از بی حس کننده موضعی برای بی حس کردن کف دهان و نواحی کام استفاده کنید. ترفند دیگر این است که مقدار کمی نمک را در طرفین زبان بمالید تا به فرونشاندن رفلکس گگ کمک کند. برخی از پزشکان گزارش می دهند که شستشوی دهان بیمار با دهانشویه، مانند اسکوپ یا لیسترین، می تواند حالت تهوع دهان را به اندازه کافی برای گرفتن عکس رادیوگرافی از بین ببرد.

دهان کوچک: از فیلم با اندازه کوچکتر یا حتی اندازه پدو استفاده کنید.

وقتی همه چیز با شکست مواجه می شود، یک فیلم پانوراما بهتر از هیچ چیز است.

گرچه استفاده از نگهدارنده های فیلم سفت و سخت احتمال گرفتن یک عکس با کیفیت را افزایش می دهد، نگهدارنده فیلم برای بیمارانی که هر یک از مشکلات ذکر شده قبلی را دارند منع مصرف دارد.

درک اینکه چرا برخی از بیماران از گرفتن عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس می ترسند آسان است. ما باید تمام تلاش خود را برای انجام این روش با حداقل ناراحتی انجام دهیم.

خطرات عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس

خطرات قانونی : بسیاری از مطب ها سیاستی دارند که بیان می کند اگر بیمار از گرفتن عکس های لازم رادیوگرافی با اشعه ایکس امتناع کند، بیمار از مطب اخراج می شود. در حالی که این عمل ممکن است نسبتاً انعطاف ناپذیر و حتی خشن به نظر برسد، ممکن است عاقلانه ترین سیاست از منظر قانونی باشد. حتی اگر از بیمار بخواهید فرمی را امضا کند که نشان می دهد او با میل خود از انجام عکسبرداری با اشعه ایکس امتناع می کند، هیچ بیماری نمی تواند به دندانپزشک رضایت بدهد که سهل انگاری کند. اگر تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس زمانی که برای تشخیص صحیح لازم هستند گرفته نشوند و بعداً یک مشکل جدی دندانی ایجاد شود، پزشک ممکن است در یک آشفتگی قانونی گرفتار شود.

بیماران ممکن است انتخاب کنند که آیا درمان توصیه شده را ادامه دهند یا خیر. آنها می توانند هر گونه آزمایش یا درمان تشخیصی، از جمله احیاء، درمان سرطان، یا تصویر رادیوگرافی دندانپزشکی با اشعه ایکس را رد کنند. با این حال، پزشکان نمی توانند بر اساس تشخیص ناقص مراقبت از بیماران را ارائه دهند، بدون اینکه مشمول مسئولیت عدم تشخیص یا درمان شرایط موجود شوند. این یک موضوع جدی برای دندانپزشک است. مستندسازی خوب همه تصمیات بیمار در پرونده بیمار یک ضرورت مطلق است.

هنگامی که پزشک تصمیم می گیرد که بیمار به دلیل امتناع از گرفتن عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس باید از مطب اخراج شود، برخی از دوره های مدیریت ریسک توصیه می کنند که نامه اخراج شامل این عبارت باشد که عدم درمان می تواند منجر به “آسیب دائمی و غیرقابل برگشت به سلامت دندان های شما شود”.

مهم است که دندانپزشک در بحث رادیوگرافی شرکت کند. دندانپزشک ممکن است بگوید که نگرانی بیمار را در مورد اشعه ایکس درک می کند. اما بیمار باید موضع دندانپزشک را درک کند که نمی تواند بدون تصاویر رادیوگرافی، مراقبتی که شایسته بیمار است را انجام دهد. دندانپزشک باید به بیمار تأکید کند که خود برای تعدادی از تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس آماده کند. اگر در ویزیت بعدی، بیمار دوباره امتناع کرد، ممکن است پزشک تصمیم بگیرد که بیمار را از فهرست بیماران خود حذف کند.

وقتی بیماران بفهمند که گرفتن تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس چگونه به طور مستقیم برای آنها مفید است، احتمال اعتراض کمتری خواهند داشت. نکته اصلی این است که ما باید از قضاوت صحیح و عقل سلیم در تصمیم گیری در مورد نیاز بیماران به اشعه ایکس استفاده کنیم، نه یک استاندارد دلخواه که می گوید همه آنها را هر سال یا در فواصل شش ماهه عکس مجدد بگیرند.

دفعه بعد که بیمار شما درباره عکسبرداری با اشعه ایکس سؤال پرسید یا از انجام آن سر باز زد، آن را شخصی نگیرید. بیمار ممکن است نگرانی های موجهی داشته باشد، و این به شما بستگی دارد که به هر موضوعی که آشکار می شود رسیدگی کنید. بهترین منافع بیمار را در اولویت قرار دهید.

خطرات عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس

استثناء

تنها زمانی که دندانپزشک باید عدم گرفتن عکس رادیوگرافی را مجاز بشمارد زمانی است که از باردار بودن بیمار اطمینان حاصل کند. در این صورت ممکن است حتی درمان های دندانپزشکی نیز به بعد از وضع حمل موکول شوند.